ubuntu – Muzungu

Aktualizacja Ubuntu 19.04 do 19.10: “Coś poszło nie tak” i kernel panic

Jeśli podobnie jak ja popełniłeś ten błąd i zabrałeś się za aktualizację systemu szybciej niż miesiąc od wydania (więc stałeś się nieświadomym testerem nowego wydania) i po restarcie system wyświetla ikonę smutnej buźki i pod nią podpis:

Coś poszło nie tak. Wyloguj się i spróbuj ponownie

A po wylogowaniu nic to nie daje, a restart systemu kończy się:

Kernel Panic - not syncing: VFS: Unable to mount root fs on unknown-block(0,0)

To spotkało cię to samo co mnie 🙂

Najpierw krótkie wyjaśnienie co właśnie się stało: instalator Ubuntu postanowił zrestartować twój komputer zanim skończył instalować aktualizacje. Musisz dokończyć instalowanie pakietów ręcznie, ale najpierw trzeba rozwiązać ów kernel panic (wynikający z tego, że wśród niezainstalowanych/nieskonfigurowanych pakietów jest initramfs).

W tym celu restartuj system aż zobaczysz okno wyboru systemu GRUB. W tym oknie wybierz opcje zaawansowane.

Tam:

zanotuj sobie numer najaktualniejszej wersji kernela (u mnie jest to 5.3.0-19-generic)
wybierz z listy wersje kernela starszą w trybie recovery
wybierz z opcji na kolejnym ekranie linie poleceń root

Teraz wpisz w linii poleceń:

sudo update-initramfs -u -k 5.3.0-19-generic

Wersję kernela zastąp numerem jaki sobie wcześniej zanotowałeś (pozdrawiam w tym miejscu wszystkich, którzy nie czytają całego wpisu a jedynie skanują wzrokiem)

I następnie:

sudo update-grub

Teraz restartujemy system:

shutdown -r now

Jeśli znów widzisz ekran wyboru systemu GRUB, wybierz już standardowe uruchomienie. System spróbuje znów wystartować, ale nadal się to skończy smutną buźką “coś poszło nie tak” – wciąż brakuje kilku pakietów i ich konfiguracji.

Nie wylogowuj się, a przełącz się do wiersza poleceń (ctrl+alt+F4) i wpisz tam:

sudo dpkg --configure -a

I następnie:

sudo apt-get install -f

I znów restartujemy się poleceniem shutdown -r now.

Teraz już system powinien ruszyć bez problemów. U mnie ruszył i teraz to wszystko notuję. Daj znać w komentarzu jeśli miałeś ten sam problem i pomogłem 😉

1

29 października, 2019 2 komentarze

Fedora 16 – stary (nie)dobry Linux

Po tym jak miałem dość niestabilności i niekonfigurowalności Ubuntu / Unity przesiadłem się na Fedorę.

Pierwsze wrażenie było zachwycające. Wszystko jest tak samo jak w starym dobrym Linuksie sprzed czasów Ubuntu. Działa, nie wywala się.

Niestety wraz ze starymi dobrymi wróciły stare niedobre. Zainstalowanie jakiegoś programu to przynajmniej wysiłek, jeśli nie katorga. Instalator, gdy poszukujemy w nim jakiegoś programu zwraca listę wyników tylko luźno związaną z tym, co szukaliśmy.

Przypomniałem sobie, że wciąż istnieją wyszukiwarki pakietów RPM, myślałem, że już odeszły w niepamięć. Przypomniałem sobie, że jakiś program może nie chcieć się zainstalować z powodu konfliktu z dziwnanazwa.so. Przypomniałem sobie, że jakiś program, choć dostępny w repozytorium, może w ogóle nie chcieć się zainstalować. Nawet nie podając powodu swojego kaprysu.

Obecnie męczę się z uruchomieniem Gadu Gadu w komunikatorze Empathy. A to z kolei przypomina mi stare dobre przegrzebywanie się przez wszelkie HOW TO (signum temporis polega jednak na tym, że manuale zostały zastąpione przez bug trackery).

Okazuje się, że Mark wcale nie jest taki zły ze swoimi pomysłami na Ubuntu. Myślałem, że te stare przypadłości zostały wyeliminowane generalnie w Linuksie. Okazuje się, że to tylko Ubuntu sobie z nimi poradziło.

Mam dylemat czy zostać przy Fedorze, czy wrócić do Ubuntu czy… jednak nie wrócić do Windowsa. Już 10 lat go nie używam, a podobno siódemka jest już prawdziwym systemem.

Proszę w komentarzach o listę wad Windows 7.0

11 lutego, 2012 9 komentarzy

To jak to jest z tą stabilnością?

Obecne wydania Google Chrome z gałęzi dev (najbardziej niestabilna z niestabilnych, żeby nie było) przynajmniej raz na dzień wykładają mi Linuksa. Gdy otwieram nową kartę, nagle znika wszystko, pojawia się na chwilę czarny ekran z napisami konsolowymi i po chwili ekran logowania do systemu. Czyli wykłada się nie tylko Chrome, a całe Gnome i zapewne także tak zwane “iksy”.

Z jednej strony fakt: korzystam z dev, więc nie mogę mieć pretensji.

Z drugiej jednak strony: cały czas pamiętam komiks, jaki się pojawił wraz z debiutem tej przeglądarki. Wyjaśniano tam, że każda karta to oddzielny sandbox i jeśli nawet na jakieś stronie zdarzy się awaria, cała przeglądarka nadal działa i inne strony są niezagrożone. Tutaj jednak widać, że tak nie jest. I przy okazji użytkownicy wersji stabilnej chyba nie zaprzeczą, że nigdy tak nie było: jak padała jedna zakładka (pojawiał się obrazek smutnej karty), padały wszystkie, choć sam Chrome nadal chodził.

I co dla mnie ważniejsze: gdzie ta legendarna stabilność samego Linuksa? Pamiętam, że faktycznie kiedyś tak było: jak jakiś program ulegał awarii, wszystko inne nadal działało jak należy. Teraz awaria przeglądarki pociąga awarię całego środowiska graficznego, a z punktu widzenia zwykłego użytkownika, jest to awaria całego systemu. Bo czym się różni takie wyjście z “iksów” od legendarnego niebieskiego ekranu z Windows? Z punktu widzenia stabilności: niczym. I w tym i w tym wypadku wszystko, czego nie zapisałem w programach ma utracone.

Rozumiem, że przez owe kilka lat Linux bardzo się zmienił. Iksy to już nie X11, a x.org. Do całego Gnome dochodzi tu także Compiz i wszystko – muszę to przyznać – lśni i wprawia w zachwyt. Nie jestem jednak pewien, czy godzę się tutaj na ten cały blask kosztem niestabilności.0

15 czerwca, 2011 9 komentarzy

Jak wyłączyć wkurzające powiadomienia?

Piętro wyżej trwa jak co dzień od rana libacja, za ścianą szczeka znowu pies sąsiadów, na podwórku dzieciaki kopią piłkę, a ja zamiast pracować wciąż to słyszę. Cóż, takie już uroki pracy w domu. Mam na to dawno wypracowaną choć banalną metodę: słuchawki w uszy, włączyć odtwarzacz muzyki i w nim puścić którąś ze stacji radiowych. Najlepiej jakiś ambient, chillout czy choćby muzyka klasyczna. Ważne by grało cicho i nie rozpraszało.

Włączam więc w nowym 11.04 dostarczony wraz z systemem odtwarzacz Banshee. Klikam na radio – lista jest pusta. Hmm, w poprzedniej wersji było sporo predefiniowanych stacji (ale wtedy to był Rhythmbox a nie jakiś Bunshee). Da się przeżyć, poszukałem w sieci jakichś stacji i już gra muzyka.

Wyskakuje mi powiadomienie systemowe o tytule i wykonawcy. Do niczego mi to nie jest potrzebne, ale ok. Znika.

Dziesięć sekund później znów wyskakuje to samo powiadomienie. Ten sam wykonawca, ten sam utwór. Zgrzytam zębami, ale wracam wzrokiem do edytora stron.

Po kolejnych dziesięciu sekundach znów wiem kto i co mi gra. No co jest do licha?

Nie napisałem jeszcze ani jednej linijki kodu i zamiast tego wchodzę na google i wpisuje ‘ubuntu unity how to remove desktop notifications’. Nic nie ma na ten temat.

Dziesięć minut przeklikuję się przez ustawienia Banshee. Jeśli dobrze pamiętam w Rhythmbox była opcja wyłączenia tej chmurki. Tutaj – nie ma.

Dziesięć minut przeklikuje się przez ustawienia Unity i przez CompizConfig. Też nic nie widzę.

Ostateczna desperacja: włączam pomoc systemu. Wpisuję ‘notifications’ (gdyby pomoc systemu Windows była po angielsku, wszyscy by zakrzyczeli Microsoft na śmierć, tutaj jednak muszę potulnie przyjąć to do wiadomości – w końcu nie płacę, nie mogę czepiać się takich drobiazgów). I znajduję jeden rozdział na ten temat:

Małe jednozdaniowe powiadomienie na dole ekranu? Jak kliknę w nie pojawi się większy opis? Chyba czytam opis nie tego, o co mi chodziło. Już pomijam fakt, że nie ma tu ani słowa o tym jak się tego pozbyć.

Chwila. Czy mi się to przypadkiem z czymś nie kojarzy? Ach tak: choć używam Ubuntu z Unity, to instrukcje pozostawiono dla Ubuntu z Gnome Shell 🙂 Ślicznie, Mark, więc jednak Shell jest lepszy? 😉

No nic, wracam do pracy, bo Rhythmbox zdążył mi się już zainstalować i gra tak jak tego oczekuję. I ma od razu listę stacji. Mark, kolejny raz pokazujesz mi, że chyba nie używasz systemu, który sam tworzysz. Po co wkładasz do niego oprogramowanie, które działa jak klocek? Czy naprawdę usunięcie rozpraszającego elementu musi być niemożliwe?

(Uwaga: powyższe to jest opis tylko jednej niedogodności w tylko jednym programie. Jeśli mnie sprowokujecie, wypiszę tutaj całą litanię na temat niedociągnięć każdego piksela tego interfejsu graficznego i zestawu aplikacji out-of-the-box 😉 )0

6 maja, 2011 1 Comment

Jest już Ubuntu 11.04, a ja już je mam

To nie będzie na razie żadna recenzja. Ot takie krótkie info, że Ubuntu 11.04 już jest i udało mi się je zainstalować. Nie czuję potrzeby by pędzić z pisaniem recenzji, niech sobie piszą inni.

Ja też napiszę, ale jak poużywam dłużej niż kilka dni. Na razie od trzech godzin klikam, sprawdzam, doinstalowuję. Nowy interfejs jest uciążliwy, ale nie sądzę by sprawił, że zrezygnuję z tej dystrybucji. Do kilku rzeczy albo się przyzwyczaję, albo znajdę jakieś zastępniki.0

28 kwietnia, 2011 Add Comment

Coś się zmieniło

Opowiem Wam taką krótką historię:

Na sylwestrze 2009/2010 zjawia się sporo osób, a wśród nich trzy mają ze sobą laptopy. Przypadek, bo nikt się nie umawiał, kto ma wziąć komputer z muzyką, więc tak wyszło.

Ale ja nie o tym. Najciekawsze jest, że na dwóch z trzech laptopów jest Ubuntu 9.10, trzeci to Mac, ale właściciel Maka świetnie sobie radzi na pozostałych laptopach bo jego poprzednim systemem było BSD. Żaden z trzech właścicieli laptopów nie jest informatykiem.

Jeszcze parę lat temu byłoby to nie do pomyślenia. Jak ktoś mnie odwiedzał w domu, musiałem tłumaczyć czym jest ten Linux i dlaczego to nie jest Windows. A teraz…

Coś się naprawdę już chyba zmieniło 🙂0

2 stycznia, 2010 3 komentarze

Ubuntu 9.10 po 24 godzinach użytkowania

Zawsze sobie powtarzam, że tym razem uda mi się oprzeć chęci zainstalowania nowego wydania linuksa zaraz po jego publikacji. I zawsze przegrywam, bo już po góra kilku dniach wypalam płytkę lub włączam menedżer aktualizacji i… wywalam się wraz z systemem na jakimś jego nowym błędzie, który dopiero przez takie sieroty jak ja zostanie udokumentowany i za kilka tygodni doczeka się poprawki lub opisu w sieci jak z tym problemem sobie poradzić.

Po części było i tym razem tak samo. Identycznie jak w przypadku poprzednich wydań nie wytrzymałem i zaraz ściągnąłem sobie obraz iso dystrybucji. Tyle, że tym razem postanowiłem przechytrzyć bestię i najpierw spróbować instalacji na innym dysku twardym (czego jak czego, ale dysków u mnie ci w domu dostatek, teraz mam ich 5, a bywa więcej).

O dziwo instalacja przebiegła bez najmniejszych problemów. Zdecydowałem się także więc na instalację na dysku, z którego korzystam najczęściej. Chciałem zainstalować na czysto, bo czułem, że obecna instalacja ma w sobie sporo już błędów (między innymi w międzyczasie zmieniłem procesor i płytę główną i choć Ubuntu ruszył po tym zabiegu bez problemu, to czuć było, że nie do końca rozumie się z zastanym sprzętem).

I ta instalacja poszła jak z płatka. Sformatowałem /, zaznaczyłem by nie formatował /home i tyle.

Opisów na sieci nowości w Ubuntu 9.10 jest już mnóstwo, więc ja powtarzać się nie będę (zwłaszcza, że jak zwykle nowość to nowy wygląd graficzny i nowe numerki przy pakietach). Zauważyłem za to dwie ciekawostki:

Podczas drugiej instalacji, tej już na zwykłym dysku tym razem czytałem co mi instalator pisze w czasie kopiowania pakietów. O takie sobie ekrany:

Niby nic niezwykłego, ale zwróciłem uwagę, że podane adresy do stron są podkreślone. A co się stanie jeśli je klikniemy? Przecież to w końcu tylko instalator, czyżby potrafił połączyć się z siecią i jakoś wyświetlić podlinkowaną stronę? W lynx-ie?

Pomyślałem sobie huk: jak coś zwalę zacznę instalację od nowa. I kliknąłem.

I oto po kilkunastosekundowym młuceniu płytą CD ujrzałem okno Firefoksa 🙂

Heh, instalator więc jest już tak naprawdę działającym systemem 🙂 Jak widać można sobie w czasie instalacji poserfować po internecie. Ja wszedłem na flakera, zrobiłem zrzut ekranu (klawisz print screen działa jak się można tego spodziewać), zrzut zapisałem na wirtualnym dysku, jaki instalator tworzy w pamięci RAM, wszedłem na pocztę i wysłałem sobie ten zrzut by móc go Wam właśnie teraz pokazać.

Drugiej ciekawej nowości nie mogę Wam pokazać. Na pewno wiecie, że w Gnome w Ubuntu jak czasem coś klikniemy to system wydaje taki bębenkowy dźwięk. Stuknięcia.

Czy mi się wydaje, a może to już wcześniej było? Otóż dźwięki te są w stereo. Jak klikamy coś po lewej stronie ekranu – słychać to po lewej. Analogicznie po środku i po prawej. Wcześniej albo tak nie było, albo nie zwróciłem uwagi.

Mała rzecz, a cieszy 🙂

Szkoda tylko, że jak zwykle w linuksowym świecie, jeśli ktoś chce rewolucji przychodzących ze zmianą systemu, musi zmienić dystrybucję. Bo nowy Ubuntu to jak dla mnie to samo, co stary Ubuntu (tyle, że działa faktycznie nieco szybciej, ale podejrzewam, że to po prostu poprzedni działał wolno przez problemy ze sprzętem i po drugie teraz na format plików wybrałem nowszy ext4). Żadnych rewolucji nie ma.

A rewolucji mi się chce, więc już się rozglądam za kolejną dystrybucją. Podejrzewam, że kolejne co mnie ucieszy to Google Chrome OS 🙂0

1 listopada, 2009 3 komentarze

Windows 7 kontra Ubuntu 9.10 – szybkie porównanie

Porównanie będzie tak szybkie jak to możliwe 🙂 Co więcej wolniejsze być nie może.

Nie może, bo nawet nie mogę wypróbować Windowsa 7. Z dwóch powodów: sprawdziłem jego minimalne wymagania (na stronie Wikipedii, bo strona Microsoftu nie za bardzo chce mnie tam wpuścić jeśli nie korzystam już z ich systemu operacyjnego / lekka paranoja) i według owych minimalnych wymagań mój nowy, miesiąc temu kupiony laptop jest za słaby. Czy oni coś wspominali o tym, że teraz będzie szybciej niż w Viście i system pójdzie nawet na starszych komputerach? Widać kolejny raz marketingowy bełkot.

Drugi powód niemożliwości zrobienia porównania na żywo jest taki, że za Windows 7 trzeba zapłacić, albo go ukraść. Dla samego testu nie będę wywalał kupy kasy.

Zatem owo szybkie porównanie dopiero co wydanego Windowsa 7 z Ubuntu 9.10, który zostanie wydany za kilka dni: wymagania sprzętowe.

Windows 7 wymaga procesora minimum 1 GHz, podczas gdy Ubuntu 9.10 wystarczy procesor trzy razy słabszy, bo 300 Mhz. Przypominam, że mówie o systemach nie sprzed lat, a wydanych dopiero co lub które niedugo zostaną wydane. Nówka sztuka Ubuntu spokojnie (no, pewnie nie spokojnie) pójdzie na procesorze, który kupiłem sobie kiedyś w 1999 roku.
Windows 7 potrzebuje 1GB ramu (a w przypadku mojego 64-bitowego laptopa o kolejny 1GB więcej) podczas gdy Ubuntu wystarczy cztery razy mniej: 256MB
Windows 7 wymaga też cztery razy więcej miejsca na dysku, bo aż 16GB (Ubuntu wystarczy 4GB choć i tak uważam, że to za dużo)

I tyle jeśli chodzi o papkę marketingową pod tytułem Windows 7 jest jeszcze szybszy i ma mniejsze wymagania sprzętowe.

* * *

Podsumujmy premierę:

Nie mogę wypróbować Windowsa 7, bo musiałbym za niego zapłacić.
Nie mogę wypróbować Windowsa 7, bo mój nowy laptop jest według Microsoft stary
Jeśli nie posiadam już jakiegoś Windowsa, Microsoft nie pokaże mi prezentacji na temat Windowsa. Oni się tam już swietnie czują w tym swoim monopolu 😉

* * *

Sorry za tą żółć 🙂 Jak dobrze pamiętacie Ubuntu już się wiele razy ode mnie oberwało. Bo Ubuntu to też masa marketingowego bełkotu, który w zderzeniu z rzeczywistością wypada fatalnie. Tyle, że Ubuntu nie każe mi za wiarę w ten bełkot płacić.

p.s. ów milion razy wymieniony wyżej laptop zdechł i od wczoraj jest gdzieś w Czechach w serwisie 😉 Wiec może faktycznie MS ma rację, że to staroć? 😉0

22 października, 2009 10 komentarzy

Ubuntu Linux, klawiatura i podwójne literki

Na stacjonarnym komputerze miałem tak, że czasem po jednym kliknięciu litery, pojawiała się ona dwa razy. Teraz na laptopie mam to chwila. Kilka razy na zdanie.

Stwierdziłem, że coś jest wyraźnie nie tak. Myślałem, że to problem sprzętowy, ale po googlaniu i pytaniu na grupach dyskusyjnych okazało się, że to problem sterownika klawiatury dla Linuksa. Problem ciągnie się od lat, ale na szczęście jest rozwiązanie.

Instalujemy pakiet xkbset (jest w repozytoriach Ubuntu).

W konsoli wydajemy polecenie (a lepiej wpisujemy je na końcu pliku ~/.bashrc tak aby polecenie wykonywało się samo po każdym starcie systemu):

xkbset r rate 200 15

Trzeba nieco pokombinować z liczbami. Pierwsza to ilość milisekund w czasie których podwójne kliknięcia powinny być rozumiane jako pojedyncze. Druga to ilość milisekund po ilu przytrzymanie klawisza powinno być mimo wszystko interpretowane jako przytrzymanie klawisza.

* * *

(Ten wpis piszę głównie dla siebie, celem zapamiętania na przyszłość, ale mam nadzieję, że ktoś sobie to wygoogla kiedyś jak będzie miał ten sam problem) 😉0

1 października, 2009 1 Comment

Komputer sobie kupiłem

Niechęć do siedzenia przy biurku i fakt, że stary komputer, którego więszość podzespołów pamięta jeszcze XX wiek zaczął się psuć, sprawiły, że ostatnie dwa tygodnie rozglądałem się za laptopem i od piątku mam już nowy sprzęt 🙂

Szukanie nie było trudne, zwłaszcza, że kryterium jakie sobie wyznaczyłem było proste: nowy, jak najtańszy ale nie netbook. I tak oto wpis ten piszę do Was z lapka, który się nazywa Acer Extensa.

Jakość laptopa jest adekwatna do jego ceny, ale nie spodziewałem się żadnych wodotrysków 🙂 Wifi działa, więc mogę sobie siedzieć teraz na łóżku i pisać, Sprzęt i tak jest dwa razy lepszy od mojego komputera stacjonarnego.

Muszę się jeszcze przyzwyczaić do nowego rozkładu klawiszy; chwilę po potrwa zanim znów zacznę pisać bezwzrokowo.

Nie podoba mi się plastik z jakiego lap jest zrobiony. Zdjęcie na Ceneo kłamie: komputer się nie błyszczy. Plastik jest szary, matowy i delikatnie chropowaty.

Wraz z laptopem zainstalowany był egzotyczny Linux Linpus i tak jak się domyślałem, przez wszystkich jest on chyba od razu wywalany 🙂 Raz, że to jakaś chińska dystrybucja, a ja nie jestem pewien czy chciałbym korzystać z dystrybucji powstającej w reżimowym państwie. Dwa, że nie ma ona domyślnie zainstalowanego środowiska graficznego. Oczywiście ludzie nie kumaci w linuksie od razu przestraszą się tego dziwngo DOSa. Nawet mi nie chciało się wgłebiać skąd wziąć pakiety Gnome/KDE, czy mają to być deb-y czy rpm-y… I tak dzień wcześniej nagrałem sobie specjalnie płytę z Ubuntu 😉

Ubuntu zainstalowało się gładko, aplecik monitorowania poziomu bateri działa jak trzeba, aplet WiFi ładnie wyszukuje sieci.

Oczywiście musi być ccoś nie tak: ręce mi opadają jak pomyślę ile musiałem się nagimanstykować aby przesłać przez sambę pliki ze stacjonarnego Ubuntu na laptopowe Ubuntu. Wszędzie są poradniki Windows – Linux, nigdzie praktycznie nie ma poradników Linux – Linux. Zwłaszcza, że instalacja Samby kończyła się błędami. Ale już jest ok.

* * *

OK, więc mam laptopa 🙂 Dla Was to może i dobra wiadomość: wszystkie wpisy z Rwandy powstawały właśnie na laptopie i jakość ich była na pewno lepsza niż tego co piszę do Was z domu. Może to teraz się zmieni 😉

* P. S. *

Aha, wiedziałem, że coś zapomnę 😉

Laptop kupiłem w sklepie białostockim (traf chciał, że nie dość, że laptop był najtańszy, to na dodatek był najtańszy w bliskim mi sklepie). Zapłaciłem za niego 1377zł.Gdy odbierałem, widziałem, że w sklepie na półce ten sam sprzęt kosztuje o 400zł więcej 😉 Warto kupować w sieci 🙂0

27 września, 2009 10 komentarzy

Ubuntu – zmiana częstotliwości sprawdzania dysku przy starcie systemu

Jeśli ktoś podobnie jak ja ma Ubuntu i włącza i wyłącza swój komputer po kilka razy na dzień, na pewno co chwila jest nieźle wkurzony. Mianowicie co 25 uruchomień Ubuntu sprawdza czy dysk, na którym stoi system jest OK. Trwa to kilka ładnych minut, zatem w przypadku gdy często uruchomiamy system, co kilka dni zaliczamy zonka.

Jest to na szczęście konfigurowalne za pomocą narzędzia tune2fs standardowo zainstalowanego w systemie. Można za jego pośrednictwem ustawić co ile uruchomień ma być sprawdzany dysk (parametr -c) lub co jaki czas (parametr -i).

Postanowiłem sobie przestawić aby dysk z systemem był sprawdzany nie co daną ilość uruchomień, a po prostu raz na miesiąc. Polecenie jakie musiałem wydać to:

sudo tune2fs -c 0 -i 1m /dev/sda1

Co oznacza: sprawdzaj dysk sda1 nie co określoną ilość startów (-c 0), a co jeden miesiąc. m oznacza miesiąc, ale czas można określać też w dniach (doklejka d) lub tygodniach (doklejka w).

Oczywiście u was to nie musi być dysk sda1. Musicie sami sprawdzić na którym dysku macie partycję z systemem, a najłatwiej chyba to zrobić przez uruchomienie Monitora systemu i zajrzenie na zakładkę Systemy plików.

Dyskiem z partycją domową się nie przejmujcie, bo w ogóle nie jest sprawdzany w czasie startu systemu (oczywiście jak chcecie, możecie to zmienić za pomocą tune2fs)

* * *

I jeszcze na boku, podobne narzędzie o nazwie dumpe2fs. Uruchomione z prawami super użytkownika (i parametrem -h, bo inaczej zasypie nas mnóstwem informacji) powie nam wszystko co wie o naszym systemie plików. Ilość uruchomień pomiędzy sprawdzeniami dysku zapisana jest w wierszu Maximum mount count (wartość ujemna oznacza, że jest to wyłączone), a odstęp czasowy zapisany jest w Check interval. Oczywiście na końcu podajemy nazwę dysku do sprawdzenia, czyli na przykład:

dumpe2fs -h /dev/sda1

I tyle. Do widzenia 😉0

11 września, 2009 Add Comment

Apache – lekki, szybki, przyjemny…

No chyba, że w wydaniu wraz z dystrybucją Ubuntu Linux. No ręce można załamać. Apache to serwer WWW; najpopularniejszy na świecie właśnie przez swoją szybkość i małe wymagania odnośnie zasobów. Bywa i tak, że na jednym serwerze Apache hostowane są dziesiątki tysięcy stron i wszystko działa bez zarzutu.

Ja tymczasem mam w systemie Apache’a zainstalowanego dla jednej strony i to testowej odpalanej raz na jakiś czas, gdy na niej pracuję.

I robię to tak: uruchamiam apache (sudo /etc/init.d/apache2 start), uruchamiam bazę MySQL (sudo /etc/init.d/mysql start) i wchodzę przeglądarką na localhosta, gdzie wyświetla mi się podstawowa instalacja WordPressa.

I ile taki apache po mniej więcej pół minucie pracy może zająć RAM-u? Sami popatrzcie, bo nie uwierzycie.

wszystkie procesy apache podświetliłem na żółto

Pięknie, prawda? Podliczając łącznie wszystkie procesy po pół minucie pracy (nie, że np pracował 4 dni i nazbierał śmieci) zajmują 154,3 MB.

Dodam, że zwykłe odświeżenie strony (bez skryptów php w sobie) sprawia, że apache pracuje 7-8 sekund zajmując całą moc obliczeniową procesora.

Zwyczajnie zaczyna mi być wstyd, że używam Ubuntu.0

11 sierpnia, 2009 5 komentarzy

Nie tylko narzekam na Ubuntu

Tak się Wam może wydawać, bo ostatnio tylko i wyłącznie piszę o tym jaki on jest wolny. To prawda, jest wolny (ostatni hit: po kliknięciu w Wyłącz komputer zaczyna się wyłączać dopiero po 15 sekundach lub wcale), ale ma kilka fajnych opcji.

Podoba mi się rozwiązanie zegarka w tym systemie. Kliknięcie w zegarek pokazuje kalendarz, mapkę świata i można sobie dodać więcej niż jedną lokalizację.

Bardzo przydatne. Jak wspominałem dorabiam sobie grzebiąc ludziom w stronach (głównie w wordpressie) i z oczywistych względów unikam brania zleceń od Polaków (bo Polscy zleceniodawcy wykonania stron to zwykłe ciule szukające frajerów co za 500 złotych zrobią im sklep internetowy, wypozycjonowany na pierwszym miejscu i do tego we flashu). Gnome’owy aplecik z zegarkiem więc bardzo mi się przydaje. Na obrazku powyżej widzicie więc, że właśnie skończyłem rozmowę o zleceniu z Olgą, bo choć u mnie jest po południu to ona idzie już spać. Dalej pogadamy sobie jutro 🙂

* * *

Jak się domyślacie wróciłem z weekendu. Wyjazd niestety nie potoczył się tak jak wszyscy by chcieli (jak to powiedział Bruce Willis w Pulp Fiction: “jest daleko od ok”), ale teraz łatamy rany celnie zadane i czekamy kiedy znów ruszą dla nas dni. Ale zaczyna znów być w porzo.

* * *

Ale humor mam i tak bardzo dobry, bo przed chwilą dowiedziałem się, że w przyszłym tygodniu mam się stawić na podpisanie umowy o pracę 🙂

Chwilę potem zadzwoniła do mnie moja dziewczyna, że też właśnie dostała pracę, więc humor w ogóle mam wyrąbisty. Wygląda na to, że schodzimy z tarczy 🙂

0

21 lipca, 2009 2 komentarze

Ubuntu się (ro)zwija

Wraz z wersją 9.04 pojawiły się nowe śliczniutkie (ponoć, bo nie wiem czemu jak dotąd nie wiedziałem ich ani razu, a wcześniej a i owszem) chmurki z powiadomieniami systemowymi (taki odpowiednik widowsowych bladożółtych chmurek w prawym donym rogu ekranu).

Teraz pojawił się pomysł, aby poprawić je jeszcze bardziej. Są jeszcze śliczniejsze!

A to, że otworzenie folderu z ~2tys zdjęć zajmuje około 4 minuty, a to, że w OpenOffice ikony na paskach są tak duże, że mieści się ich tam właściwie kilka, a to, że Ubuntu staje się systemem coraz bardziej do oglądania, a nie używania, coraz mniej jego twórców chyba interesuje. Ważne aby coś robić.0

12 czerwca, 2009 6 komentarzy