Pod prąd

Właśnie zdałem sobie sprawę, że w Berlinie i Warszawie kiedyś zdarzyła mi się ta sama sytuacja: wjechałem w jednokierunkową ulicę pod prąd. Nigdy mi się to nie zdarzyło w rodzinnym mieście, ale w obcym, to jest nawet trochę zrozumiałe.

W Berlinie pamiętam kobietę z naprzeciwka, która bardzo szybko zorientowała się co robię i w swoim ciemnoniebieskim samochodzie zaczęła trąbiąc dawać mi znać, co właśnie się dzieje i panicznie pokazywać ręką na znak, który za chwilę miałem przegapić. Po kilku latach myślę, że była w tym cząstka niemieckiej porządności, choć wtedy w jej oczach widziałem strach o mnie, czy nic mi się nie stanie. Uśmiechnąłem się do niej, na znak, że już wszystko rozumiem i zawróciłem.

W Warszawie było trochę inaczej. Kierowca z naprzeciwka też zaczął błyskać mi światłami i trąbić, a gdy zrozumiałem co robię, podniosłem rękę w geście przeprosin i wyjaśnień po czym szybko skręciłem w prawo w boczną uliczkę, bym mógł za chwilę zawrócić. Usłyszałem jeszcze jeden klakson, przeciągły, spojrzałem w lusterko wsteczne, gdzie ujrzałem wyciągnięty środkowy palec mojego drogowego nauczyciela, który specjalnie zatrzymał się by dać mi tę ostatnią lekcję.