Od chyba już roku czytam bloga znanego w Polsce korespondenta z Izraela Eli Barbura. Czytam, bo wpisy jakie tam zamieszcza pokazują kompletnie inne jego oblicze niż te, które znamy z mediów.
Dziś zamieścił kolejny typowy dla siebie wpis ze swoją reakcją na choćby najmniejszy (no w tym wypadku nie najmniejszy, ale zawsze tak jest) przejaw antysemityzmu czy zwykłej krytyki Izraela.
Kurcze, pewnie też gdybym był sławny i kiedykolwiek wypowiedziałbym się źle o Izraelczykach*, dowiedziałbym się od razu, że moja babcia straszyła mnie Żydami i opowiadała opowieści o piciu przez nich krwi 🙂
Ten człowiek wyraźnie się już zestarzał. Kojarzy mi się z takim izraelskim odpowiednikiem mohera, który przywiązuje się do krzyża/menory na jerozolimskim odpowiedniku Krakowskiego Przedmieścia i sam wie najlepiej czym jest “prawda”.
____
*) I tu się poczułem w obowiązku by wyjaśnić jaki jest mój stosunek do Żydów czy Izraelczyków. Otóż: nie wiem. Kiedyś sobie wymyśliłem, że nie będę ani lubił, ani uprzedzał się do ludzi, których w życiu nie spotkałem. (Co prawda w Gruzji spotkałem całkiem sporo Izraelczyków, ale nie zrobili na mnie żadnego wrażenia: cisi, spokojni, ciężko z nimi rozpocząć rozmowę, ale się da). A nawet jak już spotkam, nie będę raczej na bazie tego doświadczenia budował sobie opinii o całym narodzie.